نفسم میگیرد در هوایی که نفسهای تو نیست. اصلا نميارزد به شب برسانم. روزت مبارك عزيزتر از جانم. هر جای این سرزمین هستی. برای ز نده ماندنم کافی است.

حس می کنم دارم زیر دنیایی از خاک بی صدا مدفون می شم. ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش. باید برون کشید از این ورطه رخت خویش. اگر در این دنیا جایی بود که می دانستم می توانم چند روز دور از همه آدم ها بروم نفسی تازه کنم و شرایط رفتن داشتم به خدا انجام می دادم ولی متاسفانه نه هست و نه من قادرم. فقط دوست دارم بنویسم و سکوت کنم و نباشم.

آخ که چقد دلم تنگ شده بود برا وبلاگم. برا حرف زدنای گاه و بی گاهم. گلایه و خنده و گریه و شوقام. گاهی باید بی رحم بود. گاهی باید بی رحم بود. و چه بزرگت میکند آن سیلی که. گاهی دو نفر باید از هم فاصله بگیرند تا بفهمند چقدر نیازمند برگشتن هستند . ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﺑﺎﻧﻮ! ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﺮ ﺗﻨﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ . ﺑﻔﻬﻢ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ.

در آسمان خبری از ستاره من نیست. قرمز و آبی نوشتم کسی بهش برنخوره.